28.12.2016 r. Renata Lis – “Ręka Flauberta”
Zwykłe historie opowiadające o życiu wybitnych twórców literatury cieszą się sporym zainteresowaniem. Tak również stało się z biografią Gustawa Flauberta. Autorka Renata Lis przedstawiła tę postać jak pierwszoplanowego bohatera doskonałej powieści.
Powieść czyta się z wielkim zainteresowaniem. Flaubert nie był zwykłą postacią, zwykłym człowiekiem. Jego droga do pisarstwa jest równie ciekawa i interesująca, co kontakty z Kucziuk-Han. Życie Flauberta naznaczone od najmłodszych lat śmiercią było ciągłą wędrówką za szczęściem. Tego szczęścia szukał na wszelkie sposoby. Wędrówki po świecie dostarczały twórcy doświadczenia w kontaktach z ludźmi i różnymi kulturami. Zachwycała go przyroda i ludzkie charaktery. Fascynował go Wschód, a szczególności Egipt i Kucziuk-Han.
Renata Lis wspaniale przedstawiła postać wielkiego francuskiego pisarza jako zwykłego człowieka, któremu nie są obce wady, złośliwości, niechęć i wielka, trwająca całe życie pogoń za szczęściem, za miłością.
Najbardziej znaną powieścią Flauberta jest „Madame Bovary”. Ten obraz kobiety, która szukała szczęścia towarzyszył jej twórcy przez całe życie. Książka o pisarzu dostarczyła czytelnikowi przede wszystkim wiedzy o Flaubercie jak o każdym z nas, o człowieku który wiele poświęciłby, żeby zaznać miłości i akceptacji. Wieczna ciekawość świata mimo smutnego bagażu doświadczeń jest domeną ludzi bardzo wrażliwych i ciekawych świata. Takim właśnie twórcą był Gustaw Flaubert. Piękna, tragiczna postać, która mimo wielu nieszczęść osiągnęła wielki talent w przekazywaniu rzeczywistości pięknym, zrozumiałym językiem o losach ludzi i ich uwikłaniu w codzienność i ideału, do których dążą. Warto przeczytać!
Elżbieta Duch
28.12.2016 r. Elena Ferrante – “Genialna przyjaciółka”
Ferrante przeanalizowała dzieciństwo, młodość i dojrzałość człowieka z perspektywy kobiety, która chce znaleźć sens i konsekwencję poszczególnych zdarzeń. Każdy człowiek jest inny i ma różne potrzeby. Jest to historia dwóch kobiet, która nas zaskakuje. Analiza jest przez autorkę mistrzowsko przeprowadzona i prowadzi do górnolotnych wniosków.
Nie zawsze wybieramy w życiu taką drogę, która jest dobra, bo nie potrafimy wszystkiego przewidzieć. Czasem wybieramy to, co w dalszej perspektywie daje szczęście, czy stabilizację. Autorka jest twórczynią serii książek, których dylematy wyborów są osnową akcji. Język powieści powoduje, że dobrze się czyta tekst i daje on doświadczyć radości z czytania. Bohaterki nakreślone są bardzo wyraziście, a ich problemy często przybliżają nas do nich. Nic nie jest wieczne, dlatego zmieniają się czasy, sytuacje i ludzkie charaktery. To także czasy, kiedy nie kobieta decyduje o sobie i swojej przyszłości. Świat bohaterek to przede wszystkim świat dominujących mężczyzn. W takim świecie kobieta i jej pragnienia stają się mniej ważne niż cele dominujących mężczyzn. Jednak w takim właśnie świecie przyjaźń między kobietami, koleżankami, przyjaciółkami jest tym bardziej cenna
i ponadczasowa.
Bohaterki są różne pod wieloma względami: urody, wykształcenia, celów, czy pragnień. Łączy ich przyjaźń i to jest piękne!
Elżbieta Duch, Elżbieta Koudah
29.11.2016 r. Eustachy Rylski – “Obok Julii”
Bohaterem powieści Eustachego Rylskiego jest Janek Ruczaj, młody człowiek, którego dzieciństwo i młodość przypadały na okres tuż po II wojnie światowej na Śląsku. Tak zresztą jak na Śląsku, do innych dzielnic Polski, na tzw. Ziemie Odzyskane trafiali ludzie z różnych stron kraju. Przenosili ze sobą nowe zwyczaje i obyczaje, które były różnie przyjmowane przez miejscowych. Tak jak Janek, który wychowany przez kobiety nie zawsze umiał znaleźć się w koedukacyjnym towarzystwie. Jego dzieje są bardzo charakterystyczne dla powojennej Polski, w której krystalizowały się socjalistyczne wartości. Uczniowi szkoły podstawowej objawiła się nowa nauczycielka – Julia Neider. Była ideałem młodego człowieka. Tylko tyle. Jednak życie Janka potoczyło się zupełnie inaczej, bez Julii. Najbardziej charakterystyczną cecha bohatera to „mieć by być”. Tej dewizie poświęcił swoje dorosłe życie. Czytelnik oczekuje po tytule powieści wątku miłosnego z Julią w tle. Niestety, nic z tego. Natomiast sam bohater, Jan zasmakował w burzliwym przeżywaniu swojego życia. Dotyczyło to również jego postawy wobec ludzi i prawa.
Powieść dość słabo kreśli relacje pomiędzy poszczególnymi bohaterami, jedynie je sygnalizuje. Styl Eustachego Rylskiego jest dość „ciężki”, ponieważ lektura nie jest przyjemnością, ale ciężką pracą, żeby dotrwać do końca historii Jana Ruczaja.
Elżbieta Duch
15.11.2016 r. Piotr Kłodkowski – “Doskonały smak Orientu”
Coraz częściej w swoich nie tylko turystycznych wędrówkach trafiamy do krajów określonych wspólnym mianem Orientu. Zbiór reportaży Piotra Kłodkowskiego nie tylko przybliża ten kierunek świata, ile pokazuje odmienności geograficzne i mentalne mieszkańców dalekiego Wschodu. Europejczykom zdaje się, że tylko w Europie jest kultura, demokracja i sztuka kształtująca byt obywatela świata. Autor udowadnia czytelnikowi ogrom wartości intelektualnych, gospodarczych, kulturowych i społecznych mieszkańców Orientu. Najczęściej popełnianym błędem Europejczyka wędrującego po tych terenach jest postrzeganie krajów i ludzi przez pryzmat europejskości. Nic bardziej błędnego. Czasem nie umiemy zachować się w miejscach, których nie znamy, bo nic o nich nie wiemy. Nie przygotowaliśmy się do podróży i nie zapoznaliśmy się z odmiennością Orientu. Często to po prostu bezmyślność.
Autor nie pokazuje nam dalekich Indochin z perspektywy turysty chłonącego wszystko „jak leci”. Pokazuje świat tak odmienny od stereotypu pocztówki z podróży. Jest to świat fantastycznie funkcjonujący z kulturą starszą niż cała Europa, mentalnością przyjaznych i serdecznych ludzi, którzy potrafili bronić siebie, bliskich i kraju w niewyobrażalny, zaciekły sposób, gdzie walka o przetrwanie znaczy zupełnie co innego niż u nas.
Twierdzenie, że nasza europejska cywilizacja to coś lepszego niż wszystko inne na świecie świadczy jedynie o braku pokory wobec innych. Należy wziąć pod uwagę fakt, że Kłodkowski przedstawił nam nie tylko przewodnik, ale paletę doznań człowieka, który przeżył zderzenie z innością ludzi i świata Orientu.
Polecam tę pozycję.
Elżbieta Duch
08.11.2016 r. Tomas Venclova – “Opisać Wilno”
Tomas Venclova urodzony i wychowany w Wilnie jest dziś wykładowcą na uniwersytecie Yale w Stanach Zjednoczonych. Wilno jest tym miejscem dla autora, do którego często i chętnie wraca. Jest wiele pozycji, które o Wilnie i Litwie przekazały prawie wszystko. Venclova odkrywa w tym mieście aspekty wielu wydarzeń tragicznych ale także pełnych radości. W prawdzie jest to miasto z długą historią mającą siłę oddziaływania na sąsiadów, jest również tym miejscem, do którego ściągali mieszkańcy całej Europy. Tygiel narodowościowy niósł ze sobą przenikanie tradycji, historii, zwykłych ludzkich losów, radości istnienia i krzywdy. Miasto z mgły, nad zimnym i mrocznym Bałtykiem stanowiło kres wędrówek po złoto północy – jantar. Podobno sam Odys, jak wspomina autor przypłynął po bursztyn z zalanej słońcem Itaki.
Do najbardziej znanych w literaturze i historii należą: Adam Mickiewicz, Czesław Miłosz i Józef Piłsudski.
W tej pozycji autor jawi się jako patriota, który jednocześnie potrafi trzeźwo i obiektywnie przedstawić losy Wilna. Polacy mają z tym miastem szczególne związki. To powoduje, że fascynacja Wilnem rośnie wraz z upływem lat. Dziecięce wspomnienie przesłaniają współczesną nieubłaganą rzeczywistość. Historia miasta to także doświadczenia nacjonalistyczne, wojenne, socjalistyczne
i współczesne.
Venclova starał się przede wszystkim przybliżyć dzieje miasta i ludzi w sposób obiektywny dostarczając czasem faktów zupełnie nowych, ale rzeczywistych.
Wszystkim, którym Wilno jest drogie i tym, którzy chcą wybrać się tam polecam tę pozycję.
Elżbieta Duch
25.05.2016 r. Lucinda Riley – “Tajemnice zamku”
Emilie zawsze starała się żyć zupełnie inaczej niż jej arystokratyczni przodkowie. Marzyła, by zostać weterynarzem. W zupełności wystarczało jej paryskie mieszkanie, skromne życie i praca. Aż do śmierci matki, kiedy to stała się jedyną spadkobierczynią zamku na południu Francji.Wspomnienie czasów dzieciństwa, kiedy świat zaczynał się i kończył w starej bibliotece pełnej regałów z książkami, oraz czytającego z nią ojca powstrzymują Emilie przed sprzedażą nieruchomości.Przeglądając stare wolumeny, Emilie natrafi a na wypełniony wierszami notatnik i znajduje nić łączącą ją z przeszłością oraz ślad tajemniczej i pięknej Sophie, której tragiczna historia na zawsze zmieniła losy rodziny Emilie.
…i wczoraj
Rok 1943. Młoda agentka brytyjskiego wywiadu, Constance, po przyjeździe do Francji natychmiast zostaje odcięta od łączników. Przypadkowo trafi a do domu francuskich arystokratów, który okazuje się siedliskiem kłamstw i tajemnic. Musi zmierzyć się z intrygami i niebezpieczeństwami oraz stanąć przed wyborami, których konsekwencje wyznaczą losy przyszłych pokoleń…
26.04.2016 r. Olga Tokarczuk – “Bieguni”
Uhonorowana Literacką Nagrodą Nike, jedna z najgłośniejszych i najszerzej komentowanych powieści ostatnich lat.
Co mamy wspólnego z biegunami – prawosławnym odłamem starowierców, ludźmi, którzy zło oswajają ruchem? Ile jest w nas z biegunów?
Od dawnych sułtańskich pałaców przez siedemnastowieczne gabinety osobliwości po współczesne hale odlotów – Olga Tokarczuk zabiera czytelników w niezwykłą podróż przez różne miejsca i czasy. Zaprasza do wspólnego oswajania migotliwej, fragmentarycznej rzeczywistości, do porzucania utartych szlaków. Ta powieść nie ma granic – dzieje się na całym świecie.
12.04.2016 r. Jane Austen – “Perswazje”
Trzykrotnie zekranizowana powieść obyczajowa znakomitej angielskiej pisarki Jane Austen, po raz pierwszy wydana już po jej śmierci. Błyskotliwe połączenie portretu szlachty angielskiej początku XIX wieku oraz intrygującego romansu.
Pomimo urody, dobroci i niezwykłej delikatności Anna Elliot wciąż jest samotna, żyje “przy rodzinie”. Jako młoda dziewczyna, pod wpływem perswazji i dobrych rad, zerwała zaręczyny z kapitanem marynarki Fryderykiem Wentworthem. Ten, zraniony i pełen żalu, wyruszył na morze. Przez wiele lat nie mieli ze sobą żadnego kontaktu… Ale czy można całkowicie wyrzucić z pamięci wielką miłość? I czy czas zmienia ludzi tak, że nic już do siebie nie czują? (źródło: lubimyczytać.pl)
5.04.2016 r. Wojciech Jagielski – “Nocni wędrowcy”
Nocni wędrowcy to reporterskie studium jednego z najbardziej niespokojnych państw na Ziemi – Ugandy. Wojciech Jagielski rozpoczyna swoją opowieść w Gulu, gdzie poznaje dzieci-weteranów wojny w kraju Aczolich na prawym brzegu Nilu. Autor przytacza ich wstrząsające opowieści w służbie Armii Bożego Oporu, do której zostały wcielone siłą. Prawie wszystkie z nich zmuszone były zabijać. Niektóre nawet własnych rodziców i rodzeństwo. Jagielski prowadzi nas przez najtrudniejszy okres w dziejach Ugandy – czasy rządów dwóch krwawych dyktatorów – Miliona Obotego i Idi Amina – którzy razem odpowiadają za śmierć niemal miliona ludzi. Odmalowuje również postać, niezwykle kontrowersyjnego, obecnego prezydenta Ugandy – Museveniego – który z uwielbianego wyzwoliciela powoli staje się typowym afrykańskim satrapą. Nocni wędrowcy są nie tylko o polityce i wojnie. To również zbiorowy portret Ugandyjczyków, którzy zmęczeni niemal trzydziestoma latami wojen, od dwóch dziesięcioleci sukcesywnie odbudowują swój kraj.
Trupów było tak wiele, że nie nadążano z ich grzebaniem, zapominając o odprawieniu wszystkich rytuałów i obrzędów, koniecznych przy pochówku.(…)
W rezultacie, na zielonych wzgórzach Luwero pojawiła się nieprzebrana wprost liczba duchów ludzi pomordowanych w wojnach. Nie odprawione w drogę jak trzeba, nie otrzymawszy należytej ofiary, duchy nie wędrowały do krainy zmarłych, lecz nadal pozostawały w świcie żywych, szukając ukojenia a także zemsty. Mściły się ściągając na swoich krzywdzicieli plagi nieszczęścia.(…)
Na prawym brzegu Nilu, w kraju Aczolich wierzono, że właśnie zaniedbanie pogrzebowych rytuałów, zakłócenie właściwego porządku rzeczy i będąca tego wynikiem niezwykła wprost mnogość złych, żądnych zemsty duchów pomordowanych na wojnach ludzi, stała się przyczyną nieszczęść, jakie spadły na ich kraj i całą Ugandę. (źródło: lubimyczytać.pl)
8.03.2016 r. Szymon Hołownia – “Bóg. Życie i twórczość”.
Szymon Hołownia uwielbia ambitne projekty. Taki jest również ten: książka, która ma być pierwszą na świecie biografią Boga! Jak na biografię przystało, autor zaczyna od samego początku, czyli – no właśnie, od kiedy?
Relacja Boga i czasu to jeden z poruszanych przez Hołownię fascynujących tematów. Znany dziennikarz opisuje nasze wyobrażenia dotyczące Stwórcy, próbując odpowiedzieć na najczęściej nurtujące nas pytania: czy rzeczywiście Bóg jest jeden, dlaczego w Starym Testamencie bywał okrutny i mściwy, a w Nowym twierdził, że najważniejsze to kochać i przebaczać, czemu nie daje się zobaczyć, dlaczego objawił się akurat Żydom i czym jest Trójca Święta?
Najważniejsze teologiczne koncepcje, charakterystyczny styl Hołowni i liczne osobiste refleksje autora na temat jego stosunku do Stwórcy to wybuchowa mieszanka! (źródło: lubimyczytać.pl)
1.03.2016 r. Bohumil Hrabal – “Miasteczko, w którym czas się zatrzymał”
Jeden z najwybitniejszych tomów prozatorskich Bohumila Hrabala z wyraźnymi wątkami autobiograficznymi, sięgający do wspomnień autora z rodzinnego Nymburka.
23.02.2016 r. Tara Conklin – “Służąca”
Osadzona w XIX-wiecznej Wirginii i współczesnym Nowym Jorku, barwna opowieść o miłości, historii i sztuce, splatająca losy dwóch niezwykłych kobiet
Lina Sparrow, młoda i ambitna prawniczka zatrudniona w znanej kancelarii na Manhattanie, otrzymuje zadanie, które może ją wywindować na szczyty palestry: ma przygotować zbiorowy pozew o wielomilionowe odszkodowania dla potomków amerykańskich niewolników.
Podczas zbierania materiałów, Lina natrafia na ślad Lu Anne Bell, XIX-wiecznej malarki. Czy jej obrazy mogły być dziełem ciemnoskórej służącej, siedemnastoletniej Josephine? Jej potomek byłby idealnym powodem w procesie. Lina postanawia dowiedzieć się czegoś więcej na temat losów młodej służącej i odkrywa kolejne sekrety, dotyczące również jej własnej rodziny… (źródło: lubimyczytać.pl)
01.2016 r. Jacek Hugo-Bader – “Biała gorączka”
“Pojechałem do ZSRR kilka razy w 1991 i 1992 roku i więcej nie chciałem. Fantastyczni ludzie i obraza rozumu. Wielka sztuka i poniżające poszukiwania z opuszczonymi spodniami choć kawałka papieru toaletowego. Wspaniała architektura i okno wychodzące na górę śmieci na wysokość drugiego piętra. Zabrakło mi wtedy reporterskiego zrozumienia, zabrakło determinacji. I oto Jacek Hugo-Bader wchodzi w imperium dla mnie. Bo kiedy czytam jego reportaże, mam wrażenie, że specjalnie dla mnie-czytelnika przeżywa te wszystkie przygody. Przeżywa je niejako w moim imieniu. Wiem, że inni też mają takie wrażenie: czytają i czują, że to jest ich człowiek tam. I włazi, gdzie ja bym się bał wleźć. Ryszard Kapuściński opisywał imperium z lotu ptaka; uchwycił mechanizmy myślenia, zachowań, procesów. Hugo-Bader opisuje imperium z perspektywy wałęsającego się psa; chwyta mechanizmy myślenia, zachowań, procesów i na dodatek szczura za ogon.”
Mariusz Szczygieł, reporter
“Biała gorączka (obłęd opilczy) jest efektem długiego ciągu alkoholowego, nazywanego po rosyjsku zapojem. Jej objawy to bezprzedmiotowy strach, halucynacje i agresja. Postsowiecki świat opisany przez Hugo-Badera to rzeczywistość w delirium tremens… W takie obszary turyści się nie zapuszczają, nie rekomendują ich też biura podróży. To przestrzeń włóczęgów wszech maści. Świetna proza!”
Mariusz Wilk (źródło: lubimyczytać.pl)